Ontslagvergoeding wordt eenheidsworst

Ongemotiveerde werknemer

Stel: Karel is een ongemotiveerde werknemer, hij laat zaken op zijn beloop en heeft een negatieve grondhouding. Zijn werkgever probeert hier tevergeefs verandering in te brengen met een verbetertraject, maar Karel vindt het allemaal wel best en verandert niets, waardoor hij uiteindelijk ontslagen wordt. Sharon levert daarentegen uitstekende prestaties over de afgelopen jaren. Haar nieuwe manager stelt zich echter consequent onredelijk op, waardoor er al snel een onwerkbare situatie ontstaat met het ontslag van Sharon als gevolg.

Exact dezelfde ontslagvergoeding

Als beide werknemers even lang in dienst zijn en dezelfde leeftijd hebben, dan krijgen zij straks exact dezelfde ontslagvergoeding door de rechter toegekend. Alleen in het geval een werkgever of een werknemer ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, bestaat er de mogelijkheid dat geen of een extra vergoeding wordt toegekend. Hier is echter volgens de wetsgeschiedenis slechts in zeer bijzondere gevallen sprake van. Bij het leeuwendeel van de zaken zal hier geen sprake van zijn.

Laakbaar handelen geen gevolgen

De WWZ is dus zo bezien inderdaad goed nieuws voor slechte werkgevers en werknemers, doordat laakbaar handelen geen gevolgen heeft voor de hoogte van de ontslagvergoeding, zolang er maar geen sprake is van ernstig verwijtbaar handelen. De vraag is nu of deze uitkomst in de beleving van betrokken partijen inderdaad leidt tot eerlijkere uitkomsten. Ik had in ieder geval graag gezien dat de rechter meer mogelijkheden had om maatwerk te leveren in situaties waar de schuldvraag wel heel duidelijk aan één kant ligt. Wordt dit straks gezien als de volgende ‘weeffout’ in de WWZ? Als er uiteindelijk veel maatschappelijke onvrede over deze uitkomst zou ontstaan, zal hier ongetwijfeld een correctie op volgen. Voor nu blijft eenheidsworst de norm.